جذب مهاجران به مناطق کوچک کانادا

کانادا همواره جزء کشورهای مهاجرپذیر بوده اما اغلب مهاجران شهرهای بزرگ هر استان را برای اقامت انتخاب می‌کنند که این به مسئله‌ای حائز اهمیت برای دولت تبدیل شده به طوریکه به دنبال راهی برای جذب مهاجران به مناطق کوچک کاناداست.

از دهه ۹۰ میلادی برنامه‌هایی جهت گسترش مهاجرت به این مناطق راه‌اندازی شد که از اصلی‌ترین آن‌ها می‌توان به برنامه مهاجرت استانی کانادا (PNP) اشاره نمود. برنامه مهاجرت استانی از سال ۱۹۹۹ در منیتوبا راه‌اندازی شد و از آن زمان تا کنون همه استان‌ها و مناطق کانادا، بجز کبک و نوناوات از این برنامه برای جذب هر چه بیشتر مهاجران استفاده می‌کنند.

استفاده از طرح مذکور منجر به کاهش ورود مهاجران به سه منطقه اصلی کانادا یعنی استان‌های انتاریو، کبک و بریتیش کلمبیا شد. به طوریکه درصد ورود مهاجران به این استان‌ها از ۸۵ به ۷۰ درصد کاهش یافته است.

اما چالشی که دولت با آن رو به رو شده، این است که چگونه می‌توان مهاجران را ترغیب به انتخاب شهرهای کوچک‌تر کرد؟ اطلاعات به دست آمده حاکی از آن است که علیرغم روند مثبت طرح جذب مهاجران به مناطق کوچک، ۸۰ درصد از مهاجران در هفت استان کانادا، یک شهر را به عنوان محل سکونت خود انتخاب می‌کنند. از آنجائی که استان‌های ساسکاچوان، نیوبرانزویک و آلبرتا حداقل دو شهر بزرگ دارند در این مسئله استثنا هستند.

جذب مهاجر در کانادا از سال ۱۸۶۷ شروع شده اما استان‌های این کشور در سال‌های ابتدایی در جذب و نگهداری مهاجران موفق نبوده‌اند. امروزه با کمک برنامه مهاجرت استانی، در این امر با موفقیت روبه‌رو بوده به طوریکه استان‌های منیتوبا و ساسکاچوان بیشترین درصد جذب مهاجر را در کل کانادا به خود اختصاص داده‌اند.

کانادا به دلیل رشد جمعیت پیر نیاز به جذب هر چه بیشتر مهاجر دارد که این مسئله در شهرهای کوچک نمود بیشتری دارد زیرا بومیان به دلیل پیشرفت و یافتن شغل بهتر زادگاه خود را ترک کرده و به شهرهای بزرگی نظیر ونکوور و تورنتو می‌روند.

شغل، جامعه (community)، حمایت و زیر ساخت از جمله عوامل تاثیرگذار در جذب مهاجران به کاناداست. در واقع این‌ها مواردی هستند که استان‌هایی همچون منیتوبا و ساسکاچوان از آن استفاده کرده و به موفقیت در امر جذب مهاجر دست پیدا کردند.

در ذیل به شرح مختصری از هر کدام از این عوامل می‌پردازیم:

• عامل اول ایجاد شغل است، همانطور که می‌دانید نگهداری مهاجران نسبت به جذب آن‌ها به مراتب کار سخت‌تری است مخصوصا اگر در شغلی مشغول به فعالیت شوند که با مهارت و تخصص آنها مرتبط نباشد از این رو، مناطق و شهرهای کوچک باید فرصت‌های شغلی مطابق با استعداد و مهارت مهاجران ایجاد کنند.
• دومین عاملی که باید به آن توجه داشت این است که علاوه بر ایجاد فرصت شغلی برای مهاجر، باید برای همسر او نیز فرصت شغلی ایجاد کرد. در واقع باید جامعه‌ای با فرصت‌های خوب در اختیار آن‌ها قرار داد چرا که در غیر این صورت احتمال ترک آن شهر به قصد جستجوی فرصت‌های بیشتر به شهرهای بزرگ زیاد است.
• عامل تاثیرگذار بعدی نیز حمایت از مهاجران است بدین معنی که فارغ از مذهب، ملیت و نژاد با آن‌ها به خوبی رفتار شود که پس از ایجاد شغل، مهم‌ترین مسئله در نگهداری مهاجران به شمار می‌رود.
• چهارمین عامل نیز مسئله زیر ساخت است یعنی شهرهای کوچک کانادا باید زیر ساخت فیزیکی لازم را برای مهاجران مهیا کنند. از این رو، ایجاد مراکز تفریحی، کتابخانه‌های چند زبانه، حمل و نقل عمومی و مسکن ارزان می‌تواند کمک شایانی در این زمینه باشد.

از آنجائی که بیشتر مهاجران، شناختی از شهرهای کوچک کانادا نداشته و از فرصت‌های موجود در آن‌ها بی‌خبرند، شهرهای بزرگ کانادا را برای اقامت انتخاب می‌کنند. از این رو، دولت فدرال می‌تواند با آشنا ساختن مهاجران، با مزایا و فرصت‌های موجود در این مناطق و همچنین ترغیب شهرها و مناطق کوچک به جذب و نگهداری مهاجران، گام بزرگی در افزایش جذب مهاجران در این مناطق بردارد.